Jan naar Lecce

zondag 8 september 2019

Dag 14: Santa Maria di Leuca – Lecce

Gisterenavond mocht ik niet bij de nonnetjes eten. Waarom weet in niet, maar ik heb een aantal vermoedens: of ze hadden schrik dat ik te veel zou eten of moeder overste had al in de mot dat het nonnetje dat mijn testimonium schreef me te veel had ontmoet.
Wat ik juist gegeten heb, zal ik niet vertellen. Maar 't was lekker.

Deze nacht hoorde ik nog een paar donderslagen, maar deze morgen vertrok ik onder een staalblauwe hemel. Om half negen was het al 26°.
Wat me hard opviel, waren de triestige olijfbomen: deels ingekort en vaak zonder blaadjes. Misschien was het in deze streek dat de bomen ziek waren.
Ik hield enkel een lange stop in Galatina, waar in een kerk het bijbelverhaal in fresco geschilderd is.
Daarna was het maar 25 km meer naar Lecce. Gelukkig was het zondag, waardoor er geen verkeer was.
Na deze laatste rit van 82 km - en in totaal 1 008 km - zit ook deze camino er weer op.

Ik zocht mijn slaapplaats buiten het centrum op. Ik ging nog even slenteren in de oude stad en de herinneringen aan twee jaar geleden, gaven me een kick. Vooral de muziekvoorstelling 's avonds in het amfitheater...

Nu begint het moeilijkste: met de juiste trein naar Bari. En dan maar hopen dat de vriend van Pino die doos voor mijn fiets bezorgd heeft. Hij is dinsdag niet thuis, dus...
Pino zegt dat ik me geen zorgen moet maken, maar woensdag heb ik wel mijn vlucht.

Zo, nu nog Griet en Ruben bedanken voor het verzorgen van mijn blog. Ook dank aan mijn volgers en al diegenen die mij op de één of andere manier geholpen en gesteund hebben.

Er zijn al plannen voor volgend jaar. Maar eerst... een winterslaap!

Ciao vanuit het mooie Lecce
Jan

Lecce

Galatina

Santa Maria de Leuca

Palazzo de provincia

Baselica Santa Croce

Klik op het kaartje om te vergroten

zaterdag 7 september 2019

Dag 13: Otranto - Santa Maria di Leuca

Gisterenavond heb ik weer iets nieuws meegemaakt. Er was namelijk een restaurant in de omgeving, maar dat was volzet. De barman verontschuldigde zich en wou me naar een restaurant in de stad laten brengen. Maar ik had zelf een oplossing: voor de eerste keer in al mijn reizen, moest ik mijn noodrantsoen aanbreken. Maar daarvoor had ik heet water nodig. Daar zorgde de barman voor. Ik kreeg zelfs een dessert mee: druiven en meloen. Het was kip met curry. En het was dan nog lekker ook!

Deze morgen vertrok ik, na een uitgebreid ontbijt, met dreigende onweersbuien. Gelukkig dreven die wolken weg. Maar na twee uur was het dan toch van dat: er brak een onweer los. Ik was net een dorp uit, dus keerde ik onmiddellijk terug om te schuilen.

Na een half uurtje was het over, maar de lucht zag er nog steeds dreigend uit. Ietsje later was het dan ook weer van hetzelfde, maar gelukkig alleen regen deze keer. Ik kon dus gewoon doorrijden. Toen het ophield met regenen, brak de zon opnieuw door. Wat een verfrissing! En er zat direct meer zuurstof in de lucht. Zo ging het fietsen beter. Nog een geluk, want dat korte ritje ging constant op en neer... Maar de kust zag er wel prachtig uit.

Na 68 km kwam ik aan het eindpunt van de camino. Ik moest wachten tot 16 uur om mijn testimonium af te halen, want de nonnetjes waren aan het bidden.
Morgen voeg ik nog een toetje toe aan mijn reis: ik rijd richting Lecce.
In Firenze zeggen ze dat Lecce het Firenze van het zuiden is en in Lecce dat Firenze het Lecce van het noorden is.
Zo zie je maar dat niet alleen wij Belgen bekvechten.

Groetjes van bij de nonnetjes
Jan

Otranto

Testimonium

Samenkomst Adriatische zee en Io(nische) zee

Aankomst in Santa Maria di Leuca

Een grot

De adriatische kust

Otranto

Klik op het kaartje om te vergroten

vrijdag 6 september 2019

Dag 12: Brindisi - Otranto

Voor mijn hotel lag de ganse nacht een motor van een overzetboot te ronken. Gelukkig had ik, dankzij mijn oordopjes, toch een goede nachtrust.

Deze morgen vertrok ik onder een bewolkte hemel, maar het was wel al 27°.
Eerst moest ik het industrieterrein van Brindisi dwarsen, om dan over grote akkers verder te fietsen. Ik kon zien dat dit een arme streek is. De huizen waren pover en vervallen. De meeste zijwegen waren nog onverhard. Zelfs de olijfbomen zagen er maar magertjes uit.
Pas na 30 km - en dan moest ik er mijn traject nog voor verlaten - kon ik in een dorp aan zee iets eten en drinken.
Na die koffiepauze, net voorbij een heuveltje, werd het plots groen van de druivelaars. Maar dat duurde maar een tiental kilometer om daarna weer over te gaan in een mager landschap.
Rond kilometer 60 kwam er plots een grote verandering: veel wagens met dagjestoeristen zochten de kleine stranden op. Maar het duurde nog enkele kilometers voor ik opnieuw een stop kon invoeren. Intussen was het kwik tot 37° gestegen.
Het was een beetje om moedeloos van te worden, die drukkende warmte en die eentonige, rechte wegen.
Maar na 75 kilometer kreeg ik mooie panorama's te zien. Ik heb mijn route opnieuw verlaten om al dat moois te bewonderen.
Dat gaf mij zo'n kick, dat ik al vlug bij mijn slaapplaats aankwam.

Er stond een oudere heer klaar klaar om mij in te schrijven. Hij vroeg of ik iets wou drinken. "Tuurlijk, een fris biertje." Hij kon het flesje niet openen van verbazing. Toen hij me met volle teugen zag drinken, kon hij zijn ogen niet geloven, tot ik zei dat wij Belgen bierdrinkers zijn.

Hopelijk zie ik morgen nog zo'n schilderachtige kuststroken. Maar eigenlijk moet je - en dit is de raad van een Italiaan - om al dat moois nog beter te zien, een boottocht langs de kust maken.

Groetjes uit het warme zuiden
Jan

Torre in Canabalate

Rocca Vechia

Torre dell'Orso

Klik op het kaartje om te vergroten

donderdag 5 september 2019

Dag 11: Fasano – Brindisi

Deze morgen vertrok ik - ietsje later dan gewoonlijk - onder een staalblauwe hemel en met een aangename 26° voor een kortere rit.

Het eerste mooie stadje zou ik te zien krijgen na 25 km kaarsrechte weg. Het witte dorp ligt op een heuvel. Ik dacht errond te rijden, maar nee, ik moest naar de top. Dat gaf me een goed gevoel na enkele vlakke ritten.
Daarna ging het weer in rechte draf naar het volgende dorpje: Carovigno, nog altijd tussen de grillige olijfbomen.
Na de koffiestop daar, was het nog 9 km tot in een klein dorpje, Serranova. Dat was voor mij een belangrijk punt, want ik wou de amor van Freya Vandenbossche, Veerle Baetens en Barbara Sarafian nog eens ontmoeten. Hij houdt daar een winkeltje en bar tegelijk open. Drie jaar terug, op onze rondreis, deed hij zijn verhaal over de drie dames. Hij haalde zelfs foto's boven als bewijsmateriaal. Met één van de drie had hij een innige band gehad. Ze had twee kinderen. Haar naam noemde hij niet.
Toen ik hem vandaag in het Frans aansprak en de drie dames vernoemde, keek hij me verbaasd aan. Hij antwoordde: "Het is al een lange tijd geleden," maar nu kreeg ik toch zijn naam.
Daarna fietste ik verder langs de prachtige kust met de Torre Rossa. Dat is één van de vele Torres van het verdedigingsbolwerk van de kust.

Na 68 km kwam ik, onder een blakende zon en bij 35°, aan bij de eindkolom van de Via Appia. Het was 13 u.
Hier namen ze dan de boot voor Jeruzalem.

Ciao
Jan